ვერიკო (ვერა) ანჯაფარიძე (1900-1987) - მსახიობი, საქართველოს (1943) და სსრკ (1950) სახალხო არტისტი, სსრკ სახელმწიფო (1943, 1946, 1952), შოთა რუსთაველის სახელობის (1979) და კ. მარჯანიშვილის სახელობის (1975) პრემიების ლაურეატი. თანამედროვე ქართული თეატრის ერთ-ერთი ფუძემდებელი, მისი საუკეთესო იდეურ-მხატვრული ტრადიციების ერთ-ერთი შემქმნელი და დამამკვიდრებელი. კ. მარჯანიშვილის თეატრის მრწამსის მიმდევარი და დამცველი. დაამთავრა ქუთაისის წმინდა ნინოს სასწავლებლი; მოსკოვში ს. აიდაროვის(1917) და თბილისში გ. ჯაბადარის(1920) დრამატულ სტუდიები. 1920-1926წწ. იყო თბილისის რუსთაველის სახელობის თეატრის, 1926-1928წწ. ბათუმის თეატრისა და თბილისის "მუშათა თეატრის", 1928-1932წწ. ქუთაისი-ბათუმის აკადემიური დრამის მსახიობი; 1932-1933წწ. მუშაობდა მოსკოვის "რეალისტურ თეატრში", სადაც მ. გორკის "დედაში" შეასრულა სოფიას როლი; 1933 წელს დაბრუნდა თბილისში და მარჯანიშვილის სახელობის თეატრში სიცოცხლის ბოლომდე ეწეოდა შემოქმედებით მოღვაწეობას; 1957-1959წწ. იყო ამ თეატრის დირექტორი და სამხატვრო ხელმძღვანელი; იყო პედაგოგი საქართველოს თეატრალურ ინსტიტუტსა და დრამატულ სტუდიებში; კ. მარჯანიშვილის სახელობის სახელმწიფო აკადემიური თეატრის სცენაზე მან ითამაშა შემდეგი როლები: ოფელია(უ. შექსპირის "ჰამლეტი (პიესა)"), ივდითი(კ. გუცკოვის "ურიელ აკოსტა"), დეზდემონა(უ. შექსპირის "ოტელო"), ლიზი(ნ. შიუკაშვილის "სულელი"), გინატრე(შ. დადიანის "ნინოშვილის გურია"), მარგარიტა(ა. დიუმას "მარგარიტა გოტიე"), ცაბუ(შ. დადიანის "ნაპერწკლიდან"), აიშე(ი. ვაკელის "შური"), ლარისა(ა. ოსტროვსკის "უმზითვო"), ჯავარა(ვაჟა-ფშაველას "მოკვეთილი"), მაყვალა(ა. ყაზბეგის "მოძღვარი"), კლეოპატრა( უ. შექსპირის "ანტონიოს და კლეოპატრა"), დარეჯანი(ი. მოსაშვილის "მისი ვარსკვლავი"), გრაფინია(პ. ბომარშეს "ფიგაროს ქორწინება"), შეჰმენე ბანუ(ნ. ჰიქმეთის "ლეგენდა სიყვარულზე"), მარიამ სტიუარტი(ფ. შილერის "მარიამ სტიუარტი"), მედეა(ევრიპიდეს "მედეა"), ბებია(ა. კასონას "ხეები ზეზეურად კვდებიან"), ზეინაბი(ა. სუმბათაშვილის "ღალატი"), ფრუ ალვინგი(ჰ. იბსენის "მოჩვენებანი"), ფატი გურიელი(ა. ჩხაიძის "შთამომავლობა"), ნენი(პ. ზინდელის "გვირილა"), ლედი მაკბეთი(უ. შექსპირის "მაკბეთი"), დედოფალი(მ. მრევლიშვილის "წამება დედოფლისა"), მისის ჰიგინზი(ბ. შოუს "პიგმალიონი"); შექმნა განუმეორებელი ეკრანული სახეები: ლუიზა("კომუნარის ჩიბუხი", 1929), კნეინა ბარათაშვილისა("არსენა", 1937), რუსუდანი("გიორგი სააკაძე"), ჰანსის დედა("ბერლინის დაცემა" , 1949), დაფინა("სკანდერბეგი", 1956), ოთარაანთ ქვრივი("ოთარაანთ ქვრივი", 1958), ნინო("ბედნიერი შეხვედრა", 1949), კნეინა("რაც გინახავს, ვეღარ ნახავ", 1965), პელაგია("შეხვედრა წარსულთან", 1966), მგზავრი("მონანიება", 1984); ასევე ეწეოდა რეჟისორულ მოღვაწეობას; კ. მარჯანიშვილის სახელობის თეატრში დადგა სპექტაკლები: ვ. როკის "ინჟინერი სერგეევი", ა. კასონას "ხეები ზეზეურად კვდებიან", ა. აღლაძის "მღელვარე დღეები".