წინასიტყვაობა--შექსპირის სონეტები ქართულად--მშვენიერებას უნდა დარჩეს მემკვიდრეობა--როცა ორმოცჯერ დაიზამთრებს შუბლი მწყაზარი--სარკეში იგრძნობ-დროა უკვე გახდე მშობელი--ჩემო მფლანგველო, რა მძარცველი გული გქონია--ერთიმეორეს რომ მისდევენ დინჯი წუთები--სანამ შენს ზაფხულს ზამთრის ცივი ხელი გაგუდავს--ხედავ მეწამულ განთიადის გასხივოსნებას--მუსიკის ხმების გაგონება რატომ განაღვლებს--გინდა, რომ ქვრივი ააშორო ცრემლსა და ნაღველს--სჯობს, აღიარო რომ არ გიყვარს ქვეყნად არავინ--დრო თუ გვაბერებს დრო გვიბრუნებს ახალგაზრდობას--როცა საათის ხმა მომესმის მარად უცვლელი--ვაგლახ ამ ქვეყნად საუკუნოდ ვერ დასახლდები--სამყაროს ბედი ვარსკვლავებით ვერ შევიცანი--როდესაც ვფიქრობ, ხანმოკლეა სრულყოფილება--რადგან ვერ უძლებ ამ მუხანათ დროჟამთან ჭიდილს--როს წაიკითხავს ლექსებს შენი დიდებით სავსეს--ზაფხულის დილაც ვერ გახდება შენი სადარი--დროვ ულმობელო ისევ მიწას დაახრევინე--ბანოვანივით მშვენიერი შეგქმნა განგებამ--კარგო, იცოდე იმ მეხოტბე პოეტს არ ვგავარ--სარკის არ მჯერა არ გაჩნდება თმაში ჭაღარა--ესაა ბედი ახალბედა მსახიობისაც--მხატვრებად იქცნენ ეს თვალები გნახეს ასული--ვინაც ბედნიერ ვარსკვლავზეა დაბადებული--ჩემო მეუფევ, ვიდრემდისაც სული შემრჩება--როცა დაღლილი ჩემს სასთუმალს თავს შევაფარებ--ალბათ დაღლილი ვეღარაფრით ვერ მოვისვენებ--როცა მღალატობა საწუთრო და ბედი მზაკვარი--ფიქრთა სამსჯავრო როს მოუხმობს დღეებს გარდასულს--შენი მკერდიდან მესმის სხვათა გულების ფეთქვაც--როცა ვიქნები საუკუნო ძილით მძინარი--ათასი ლურჯი რიჟრაჟი მაქვს მოსაგონები--რადგან შევიტყვე რომ მზიანი დარი გვეწვია--კარგო, ნუ ნაღვლობ შენი ცოდვა ნუ შეგაწუხებს--დროა დავშორდეთ, გვეყო ერთად რაც კი ვიარეთ--როგორც ალაღებს მოხუც მამას შვილის მარდობა--ნუთუ ჩემს მუზას შთაგონებად სხვა რამ ენება--შენი ღირსების ქებათ ქება გამიჭირდება.