იაკობ ნიკოლაძე (1876-1951) - ქართველი მოქანდაკე, ქართული რეალისტური ქანდაკების ფუძემდებელი, სახალხო მხატვარი, სამხატვრო აკადემიის ნამდვილი წევრი, თბილისის სამხატვრო აკადემიის ერთ-ერთი დამაარსებელი და მისი პირველი პროფესორი. იგი სწავლობდა მოსკოვში, სტროგანოვის ცენტრალური სამხატვრო-სამრეწველო სასწავლებელში (1892–1894), ოდესის სამხატვრო სკოლაში (1894–1895 და 1897–1898), პარიზის ხელოვნების უმაღლეს სკოლაში (1899–1901). 1902-1903 ნიკოლაძემ ამიერკავკასიის სასოფლო-სამეურნეო გამოფენის ცენტრალური პავილიონისათვის შექმნა დეკორატიული რელიეფი და ქართული კულტურის მოღვაწეთა პორტრეტების სერია (შიო არაგვისპირელი, ვასო აბაშიძე, კოტე მესხი, ტასო აბაშიძე და სხვები). ასევე 1906–1907 მუშაობდა რენე ფრანსუა ოგიუსტ როდენის სახელოსნოში. მისი ნამუშევრებიდან აღსანიშნავია ილია ჭავჭავაძის (ქვა,1938), აკადემიკოს შ.ამირანაშვილის (თაბაშირი, 1940), ივანე ბერიტაშვილის (ბრინჯაო, 1943), ივანე ჯავახიშვილის (ბრინჯაო, 1946), პორტრეტები, გენერალ კონსტანტინე ლესელიძის ძეგლი (მარმარილო, 1947) და სხვა. დაჯილდოებულია 2 ორდენითა და მედლებით.